حکایتی در مورد ضرب المثل (انسان به آرزو زنده است).

حضرت مسیح علیه السلام در جایی پیرمردی را مشاهده می کرد که مشغول کار کشاورزی بود و 
  
زمین را با بیل شخم می زد. 
  
حضرت مسیح به خدا عرضه داشت: 
  
خدایا! امید و آرزو را از او بگیر! 
  
ناگهان پیرمرد بیل را کنار انداخت و روی زمین خوابید و به استراحت پرداخت! 
  


دوباره حضرت مسیح به خدا عرضه داشت: 
  
خدایا! امید و آرزو را به او برگردان! 
  
بعد از این دعا؛ پیرمرد از استراحت دست برداشت و بلند شد و دوباره شروع به کار کردن در زمین و 
  
 زراعتش کرد! 


حضرت مسیح پیش پیرمرد رفت و از او پرسید: 
حالات گوناگونی از تو دیدم! داشتی کار میکردی که به یکباره بیل را به کنار انداختی و خوابیدی! 
  
 دوباره به یکباره از زمین بلند شدی و شروع به کشت و زرع کردی؟! 


پیرمرد گفت: 
وقتی بیل را کنار انداختم این فکر به ذهنم آمد که من پیرم و آفتاب لب بامم! همین امروز فرداست 
  
 که غزل خداحافظی را بخوانم! پس چرا خودم را به زحمت کار و تلاش بیافکنم؟! 
  


اما چیزی نگذشت که این فکر از ذهنم  پاک شد و این آرزو در دلم شکل گرفت که: 
  
هر چند پیرم! اما از کجا معلوم که من عمر بسیار طولانی از  جانب خدا نداشته باشم! و از طرف 
  
 دیگر خانواده ام؛ چشم انتظار کار و محصول  تلاش من هستند و زندگی آبرومندی می خواهند! 
  
 پس دوباره بلند شدم و کار و تلاش و بیل زدن را شروع کردم!